Еве како се доживува талибанското присувство:

Рано наутро, одев на факултет на предавање кога ме пресретна група девојки што бегаа од Студентскиот дом. Ги прашав што се случува, а една ми рече дека полицијата ги евакуирала бидејќи Талибанците пристигнале во Кабул и ќе ја претепаат секоја жена која не носи бурка, неименувана студентка од Кабул ја започна својата приказна опишувајќи кога Талибанците го освоија главниот град на Авганистан.

Сакавме да си одиме дома, но не можевме да користиме јавен превоз. Возачите не сакаа да не пуштат во транспортот, бидејќи не сакаа да преземат одговорност за превозот на жени. Беше уште полошо за девојчињата од домот, кои живеат надвор од Кабул. Тие беа преплашени и не знаеја каде да одат, изјави таа за Гардијан.

Во меѓувреме, мажите што стоеја наоколу ги исмеваа, смеејќи се на ужасот.

– Оди облечи бурка- викна еден од нив.

Друг рече:

-Ова е вашиот последен ден на улица

Трет додаде:

-Ќе се оженам за четири од вас во еден ден

Владината канцеларија беше затворена, а сестра ми трчаше со километри за да стигне до другата страна на градот за да се врати дома.

– Го исклучив компјутерот со чија помош им служев на моите луѓе четири години. Со солзи ја напуштив канцеларијата и се збогував со колегите. Знам дека ова беше мојот последен ден на работа – рекла таа.

Дипломирав на два од најдобрите колеџи во Авганистан речиси истовремено. Во ноември требаше да дипломирам на Американскиот универзитет во Авганистан и Универзитетот во Кабул, но утрово се се сруши пред моите очи.

Сокривање документи

Работев толку денови и ноќи за да станам личноста што сум денес, и утрово, кога конечно се вратив дома, првото нешто што јас и моите сестри го направивме беше да ги скриеме личните карти, дипломите и сертификатите. Тоа е поразително. Зошто би криеле работи со кои треба да се гордееме? Во Авганистан, веќе не смееме да бидеме тоа што сме, посочи таа.Како што вели, како жена, чувствува дека е жртва на политичка војна што ја започнале мажи.

-Чувствувам дека веќе не можам да се смеам гласно, дека повеќе не можам да ја слушам мојата омилена музика, дека повеќе не можам да сретнам пријатели во моето омилено кафуле, дека го носам мојот омилен жолт фустан или розов кармин. И повеќе не можам да одам на работа или да завршам факултет, нагласи таа.

Денес, на пат кон дома, со брзање го поминав салонот за убавина каде што одев на маникир. Излогот со фотографии од девојки во текот на ноќта беше обоен, додава таа.

Како што вели, единственото нешто што можела да го види околу себе биле преплашените лица на жените околу неа, преплашените лица на жените и грдите лица на мизогинистите, кои не сакаат жените да одат на училиште, да работат и да бидат слободни.

Најтешко ја погодиле оние, додава таа, кои изгледаа среќно и ги исмејуваа сите и наместо да заземаат страна, застанаа на страната на Талибанците и со тоа им дадоа уште поголема моќ.

-Како сираче, плетев теписи за да заработам за живот. Се соочив со голем број финансиски предизвици, но имав многу планови за својата иднина. Не очекував дека се ќе заврши вака, нагласи таа.

Сега ми се чини дека ќе треба да изгорам се што постигнав во мојот 24 -годишен живот. Имањето награда од Американскиот универзитет е ризично, дури и да ги чуваме нема да можеме да ги користиме. За нас нема работа во Авганистан, заклучува таа.

Новинарите во страв

Во меѓувреме, познат водител на вести и политички ток-шоу (име познато на редакцијата на Гардијан) рече дека нивните животи се промениле фундаментално во последните 24 часа.

– Долги години работев сам како новинарка, со цел да го слушнам гласот на Авганистанците, особено на жените од Авганистан, но сега нашиот идентитет е уништен, и ние тоа не го заслуживме на кој било начин. „Затворени сме во нашите куќи, а смртта ни се заканува во секој момент“, рече таа.

Таа вели дека Кабул, некогаш слободен и бурен град, сега е исполнет со страв и тишина.

Кога претседателот Ашраф Гани ја напушти земјата без предупредување, со себе зеде трошка надеж што беше во очите на жените – особено оние образованите.

Друг новинар на Гардијан го опиша моментот кога Талибанците влегоа во Кабул.

– Бев надвор кога ми се јави брат ми и ми рече дека морам веднаш да си одам дома. Страшно е – опишува новинарката и додава дека некои жени и девојки биле тепани и силувани, и дека се плаши дека оваа судбина ќе ја снајде и неа.

 

– Се плашам затоа што сум жена, а во исто време новинар на една од најголемите медиумски мрежи во Авганистан. Тие нема да имаат милост кон мојот сопруг и децата – рече таа, додавајќи дека многу новинари уништуваат траги од нивниот идентитет.

Десетина новинари од Авганистан беа во контакт со британскиот Гардијан во последните недели, документирајќи го падот и уништувањето на таа земја.