Идеологот на Заев повторно со морбидни коментари кон Арсовска и Куновска

Тричковски кој пишува за медиуми кои се отворени поддржувачи на СДСМ и Заев сега со директен повик да се изврши сексуално насилство врз независната кандидатка за градоначалник на Скопје Данела Арсовска.

Во својот говор на омраза и мизогинија Тричковски признава дека има основа да напише сто основани критики за Заев но тој избира вербално да напаѓа жени.

Во својот пост тој ја навредува и Софија Куновска која е критичар на власта на Заев.

Целиот пост на Тричковски:

Се разбира, можеме, без многу напор, во резултатите од првиот круг на локалните избори, да препознаеме “жестока изборна шлаканица за сдсм”.
Тоа и е шамар.
Колку поубаво звучи.
И подобро изразува,тој збор, мислам, некои аспекти на реалноста.
Од шлаканицата.
Шлаканицата ми звучи, како да речам, премногу шлакатарнички.
Ние, бај д уеј, и во јазикот имаме проблеми.
Јазикот ни е најголемиот проблем.
Да се видиме и оцениме реално.
Во крајна линија, јазикот е нашиот плафон.
Низок плафон.
Кој не ни дозволува да се исправиме и така исправени да се движиме во современиот свет.
Јазикот не локализира.
Свеста ни ја локализира.
Мислата.
И песрпективите.
Во суштина, во неделата, Македонецот си удри шлаканица на самиот себе.
Не шлаканица-бокс.
Затоа што дозволи, а тоа е врзано со јазикот, битката за партиските констелации и властодржачки натпревари да му биде подметната како забавна програма зад која се одвива драмата на и за неговото битие.
Тој е темата.
И целта.
Не Тим Чо.
Данела е коска по која трчаме за да се легитимираме како демократи.
Е*еш таква коска.
Македонецот, во сета своја наивност, се убеди самиот себе, а и други го убедија, дека ги живее најубавите времиња и стандарди на демократијата, дека изборите се феномен во кој тој може да ја изрази својата воља како што тоа го прави Швајцарецот, да речеме.
И тоа би можело да биде така ако претходно се зафатеше да ги расчисти проблемите во своето историско, културно, филозофско, јазичко, наследство.
Важни аспекти на саморазбирањето.
Триесет години пишувам дека демократијата во Македонија не е можна се додека во понудата ја имаме организацијата што се вика вмро.
Не само што не е можна демократијата, туку не е можна и Македонија.
Државата не е можна, а нацијата па ептен не е можна.
Луѓето викаа, а и денеска викаат, дека претерувам, дека сум апологет на власта.
На сдсм.
Комуњара стара.
Платеник.
Предавник.
Хахаха!
Мислам, како да ви кажам, ме боли курот.
Но, тука не станува збор за мене, и за мојот орган, туку за тоа што го викаме општо добро.
За сите.
Ние можеме да го шлакосуваме сдсм само ако претходно обезбедиме политичка алтернатива.
Вмро не е алтернатива.
Вмро е подметачина, ако можам така да кажам, илузија, вишокот хероин кој на пациентот му овозможува лесна смрт.
Одмазда за асном.
За македонството.
Четирите свети букви се букви на мракот.
И на смртта.
Во тој статус вмро ја лимитира можноста на целата нација: политичка, културна, партиска, затоа што безалтернативноста делува опасно штетно и за сдсм и за сите други опции.
Така доаѓаме до вториот аспект на уводот во оваа катастрофа која лажно се претставува како шлаканица.
Изборите, со се петгодишното предизборие, да се третираат како терен на кој може да се победи Заев. Како терен на некаков внатрепартиски натпревар.
Како натпревар на некакви дркаџии кои си ја работат работата додека бродот тоне или само што не удрил во првата голема санта.
Скопското крило.
Крилото на Софија.
На Ана.
И на многу други гуски.
Со повредени крила.
На политичко ниво, тоа е океј.
Нормално е гуската да сака да и се сошие крилото.
Но, знам дек ќе звучи малку патетично: што ќе ти е крило ако немаш небо.
Небото е тоа што го губиме.
Јас можам за три минути да напишам сто страни трактати против Заев.
Против власта.
Основани критики.
Но, како човек од реалниот свет, не од проекциите на сопствените илузии, јас сум должен да и одадам признание.
Ова ниво на отвореност, на демократичност, на правда, се разбира, не е идеално, далеку е од тоа, но тоа е врв во овие околности, со овие луѓе, со оваа култура, дали се разбираме.
Не е ова бљак туку е бинго.
Не убедија дека тоа што треба да го поздравиме, подржиме и кредитирме, е лошо за нашето здравје.
Како вакцините против ковидот.
На скромниот народ му го исплакнаа мозокот и тој денеска тешко дека е способен рационално да суди за себе и за светот околу себе, за своите одговорности.
И сега, внимавајте:
Ова е израз на потсвесната согласност на Македонецот со ставовите од бугарската блокада.
И од сите негаторски платформи.
Интуицијата го тера кон флотантност која ќе го ослободи од строгоста на нацијата.
Смртта е супериорна кога Македонецот се овердозира со македонство.
Најстрашната, најсмртоносната дрога.
Најсмртоносната смрт му доаѓа од ману.
Замислете.
Така што, драги мои, сите вие кои мислите дека со гласовите за коморската пувла ќе му удрите шлаканица на Шилегов односно на сдсм, или ако со своите гласови го устоличите Тим Чота во Аеродром, ги имате моите поздрави, сите што мислат дека националните прашања треба да се решаваат по принципите на Коцаре и Милчин, на Кикифрики и на другите кикиритки, а не на Заев, бујрум, еве, доаѓа 31, удрете си уште една шлаканица, хахаха!